“E vegnarà” di Luciano Celotti

E vegnarà quel benedetto giorno
– che sarìa anca ora! –
e catarme co’ i pensieri desgropà,
e sensa la paura che me porto indosso
com ‘n pastràn insupà.
E desmentegàr sti sogni bruti
– piassè veri de la realtà –
e riussìr a dìr ‘na semplice preghiera
– ma tùta intiera! –
co’ l còr che finalmente el ride
come quando corèa a zugàr.
E vegnarà quel benedetto giorno
– che sarìa anca ora! –
e nar par strada tra la gente bòna
a ciacolàr del tempo ch’è passà,
sensa quel pianto che me nasse in gola
e con la prèssia de scapàr,
che no’ so gnanca dìr da cosa…
E riussìr a farme perdonar
sia del mal fato, che de quel solo pensà:
e come disèa ‘quel tal poeta’
sempre tristo e zo de corda,
svearme ‘na matìna,
‘chieto e sponsà… dopo la tempesta’.

0
  Articoli Correlati
  • No related posts found.