“I NOSTRI VECI” di Lucia Beltrame Menini

No stè a ciamarli veci i nostri veci:
l’ocio spaìso, la schena ingobatà,
ma drento al cor on grópo de ricordi
che speta solo de vègnar desligà.

Le man le trema, la ozze se fa fina,
el passo incerto va in copia co ’l baston,
ma drento a l’ànema on sol che sfarina
parole sante incalmade de emozion.

No stè a ciamarli veci i nostri veci;
i speta i fiói par n’ùltima carezza
e dirghe: “Varda indo’ che te te speci,
camina drito e atento a la cavezza!

No sta’ a badarghe al mondo che ghè intorno:
de tanta bruta gente l’è pien raso.
Va’ senpre via co ’l ciaro, có ghè giorno,
se no te vol catarte roto el naso!”

Cussì tramonta el sole e i nostri veci
ghe core drio tranquili senza pena,
ociando quelo che te ghe pareci,
e i zerca de passar n’ora serena

t’el brolo vendemà da la tenpesta
de sto coronavirus che ’l jé infeta,
con pochi fortunè che qua ne resta,
dopo na vita dura e benedeta.

No stè a ciamarli veci i nostri veci
che i jà onorà la Patria e la so tera
e i n’à lassà i proverbi come speci
che i jè tesori par na vita vèra.

0
  Articoli Correlati
  • No related posts found.