Sóto ‘na ciàra luna
e sóto i àlbari déla Bra,
quando el butìn, ‘n té la cuna,
l’è bèlo che ‘ndormensà,
a partìr da nòte inoltrà,
tùto se pól pensàr,
ma nò, pardiàna – resto ‘ncantà! –
che du pìtari sentìr se pòssa cantàr…
De nòte? Sì, pròpio de nòte,
ànca se pàr de nò:
de du oselèti – océti furbi e pétésìn rosso –
le bèle nòte ‘scóltàr mé fa prò…
‘Na bèla compagnia,
che mai avarìa pensà:
par passàrse via,
ànca questo le ofre la Natura e la Bra…