“La poesia no l’e’ na roba seria” di Luciano Celotti

(tanto par ridar de na roba seria)

La poesia l’è na roba
che la nàsse missiando
a òcio le parole
catade su par strada
e messe rento al sècio,
come fasèa Buicio quando
el sigava forte e ciaro:
“strasse, ossi e fèro vècio”.
La poesia l’è na roba
da no’ scrìvar
parchè la cambia
a seconda de l’umòr,
de le disgrassie
che uno g’à in fameia:
ma se par caso
te la lèsi a l’osteria
tra un goto de recioto
e n’altro de sangrìa,
te riessi a far pace col Signor.
La poesia l’è na roba
da poareti, de chi mentre
el tira cinghia el se l’inventa,
e in sta maniera el se consola.
La poesia l’è na roba
par chi prega parchè
soltanto lori i sa cosa la sia:
ma gh’è chi, par far bèla figura,
i scrive versi sempre istessi
par far libri che nessuno lèsarà,
ma i se crede d’essàr dei poeti.
La poesia l’è na roba strana,
un po’ santa e un po’ putàna:
a òlte, sensa far fadìga,
la te ispira versi e rime
da fàrghene un poema,
e altre òlte, invesse,
par farte tribolàr,
la te lassa a bòca suta.
La poesia l’è na roba
che la gh’è ma no’ l’esiste,
l’è ‘n illusiòn, un sogno,
na disperassiòn,
ma se te trovi l’estro e te cati
la giusta ispirassiòn,
te pòl scrivar versi tanto al chilo
come i fa i poeti
co’ la testa nel balòn.
In mèso a tùta sta miseria
se fa fadìga a tirar
fòra na morale,
per cui se podarìa anca dir
che la poesia no’ l’è na roba seria.
Rivà a sto punto e a farla curta,
na cosa l’è sicura:
poetàr se deve, l’è ‘n arte fina,
da volerghe ben e rispetarla
come se la fùsse na morosa:
parchè se te la bùti in vaca
come è sta’ fàto scrivendo
sto broièsso, te còri el ris-cio
che i te sòna,
che i te imbriaga de Soave
e par finìr in gloria,
che i te sèra rento al cèsso
e i bùta via la ciàve.

0
  Articoli Correlati
  • No related posts found.