Da càlche àno,
se pól giràr par l’Europa,
sènsa che la scarsèla la g’àbia dàno,
parché, a dìr la verità,
nó gh’è più né dogane, né cambi
e, de móvarse, gh’è libartà…
L’euro l’è sta ‘n bòn afàr:
co’ lù, se compra e se vénde
dapartùto, sènsa mai cambiàr,
quando, prima, gh’éra da fermàrse
a ogni pissàda de càn,
e al sportèl presentarse,
par vèrghe marchi,
sélini, fiorini, pesetas, escudos
e svisséri franchi,
e par sentìrse dìr parole amare,
ch’el stómego le faséa rébaltàr,
come: ”C’è qualcosa da dichiarare?”
Al giorno de ancó, se va benón,
ché-la penitènsa nó la gh’è più:
Brussèl nó’l pódéa far afàr più bòn…!
Par via de l’aumento dei prèssi,
la colpa nó l’è de l’euro, ma de ci, co’
l’ocasión, l’a volù ciapàr più bèssi…!
Ma, euro o nò, gnénte ecèssi
néla spesa, par nó trovàrse co’ ’l portafòioùdo,
e nó fàr la figura dei féssi!