“Un Cristo sporco de carbòn” di Luciano Celotti

(In memoria di Giuseppe Corso
morto a Marcinelle l’8 agosto 1956)

In quel bùso fondo e scuro,
dove a respirar se sbossegava
par via che l’aria l’era invelenà,
t’è portado la tò Croce sotobrasso
rumegando in pressia na preghiera
che la servisse a darte quel coraio
che forse a òlte te mancava.
I t’à pagado ogni colpo de picòn
co’ na montagna d’oro falso
e con un pan amaro e sensa sal.
In quel bùso pèso de l’inferno
t’è tegnudo bota a la disperassiòn,
a la fadiga, al pianto descondòn,
par essar come e più de ‘n òmo
e catarte a la fine involtolà
in un sudario de pòlvar e carbòn.
Contando giorni e ore con i diei,
t’è vissùdo el tò Calvario,
strangossando un graspo d’ùa,
na fàcia, un cel, un mar,
un bicièr d’acqua da bèar
sponsàdo a la finestra.
Intanto drio a le spale
i profitava del tò laòro,
de la tò fame, dei tò nervi
ormai ligadi con lo spago,
zugando a testa o croce la tò vita.
E quando el tempo a tradimento
el s’è fermà segnando la tò sorte,
t’è sercado aiuto in cel:
– Signor, dame la forsa! –
E la forsa i te l’à data
se t’è podùo portar la Croce
fòra dal sepolcro fin Là sù,
dove, come istesso a un Cristo nero
de polvàr e carbòn,
te si dèsso vera icona
de tùto el mal, de tùta la miseria
che qualchedùn, sensa rimorso,
l’à spanto su sta tèra.

0
  Articoli Correlati
  • No related posts found.